Key to Life

Hoe spectaculair de Studietechnologie van L. Ron Hubbard ook is, een uiteenzetting over zijn complete bijdrage op onderwijsgebied zou niet volledig zijn zonder zijn Key to Life Cursus te vermelden. Zijn ontwikkelingstraject naar Key to Life zegt veel, zowel over de aanpak van dhr. Hubbard van problemen, als over de grote achteruitgang van het onderwijs in de jaren 1960 en 1970.

Zoals hij terecht aanstipte, leidden in het latere deel van de vorige eeuw drie culturele factoren tot ernstige vermindering van ons vermogen tot communiceren. Ten eerste daalde de algemene onderwijsstandaard, omdat nieuwe systemen de grondbeginselen van lezen, schrijven en grammatica veronachtzaamden. Deze achteruitgang werd op zijn beurt nog eens versneld door de komst van de televisie en vooral door moeders die hun kinderen voor de televisie neerkwakten om een voortdurende toestroming van beelden te gebruiken als oppas, en ook om ze koest te houden. Ten slotte, en vooral in de jaren 1960, stompte de drugsplaag het verstand van een televisiegeneratie nog verder af. Het gevolg was dat hele generaties niet langer in staat waren om informatie te begrijpen of over te brengen. Bovendien – en dit vormde de opening voor dhr. Hubbard tot het probleem – bleken studenten uit de jaren 1960 en 1970 niet in staat om zijn eerdere onderwijsmethoden te gebruiken, simpelweg omdat het hen ontbrak aan begrip van de basisstructuur van de taal zelf. Onnodig om te zeggen dat het probleem alleen nog maar verergerd is door de komst van draadloze communicatie, waardoor communicatie wordt gereduceerd tot eenlettergrepig jargon. Het was dan ook niet voor niets dat dhr. Hubbard terecht voorspelde dat hele generaties “uit-communicatie” zouden zijn.

Maar als men werkelijk begrijpt wat men leest en hoort, en als men aan anderen duidelijk kan maken wat men bedoelt, zou er een prachtige wereld opengaan. Aan de andere kant raakt het leven verduisterd naarmate men zich niet kan uitdrukken, of er niet voor kan zorgen dat men door anderen wordt begrepen. Daar gaat de Key to Life Cursus over. Stap voor stap helpt deze cursus de redenen te verwijderen waarom men niet duidelijk begrijpt wat men leest, schrijft of hoort en waarom men niet door anderen wordt begrepen.

“Als grammatica de manier is waarop woorden worden gestructureerd in spraak en schrift, om precieze gedachten, ideeën en betekenissen tussen mensen over te brengen, zullen studenten het gretig bestuderen.

Grammatica is iets wat mensen nodig hebben, zodat ze de dingen kunnen begrijpen en begrepen kunnen worden en dat is alles.”

– L. Ron Hubbard

Deze cursus leert iemand om te gaan met en te kijken naar taal, taal als middel om ideeën over te brengen van de een naar de ander, niet als domweg een opeenvolging van door taalkundigen willekeurig gerangschikte samenraapsels van woorden. In de cursus zijn woorden geen heilige symbolen die worden ontleed en geclassificeerd als doel op zich, maar worden ze beschouwd als tools om te gebruiken. Vanuit ditzelfde gezichtspunt biedt dhr. Hubbard een volledig nieuwe kijk op de Engelse grammatica; niet als een studie van regeltjes, maar als een manier waarop woorden moeten worden gerangschikt om van mens tot mens exacte gedachten, ideeën en betekenissen over te brengen.

Precies deze aanpak is uiteengezet in zijn boek met de passende naam The New Grammar (De Nieuwe Grammatica). Als toelichting legt hij uit dat als gewone mensen de grammatica niet goed begrijpen, dat komt doordat dit onderwerp al van oudsher onduidelijk is. En in handen van taalkundigen met hun ingewikkelde schematische zinsbouw, is het onderwerp zelfs hoogst autoritair geworden. Daarbij was het onderwerp bovendien zo volledig vergeven van meningen, dat elk bekend standaardwerk wel weer werd weerlegd door een ander standaardwerk.

Daarom stelde hij The New Grammar samen. Hierin wordt niet alleen een nieuwe uitleg van de grammatica gegeven, maar wordt deze helemaal opnieuw gedefinieerd voor gebruik in het dagelijks leven. In dat opzicht heeft dhr. Hubbard dus niets minder gedaan dan de Engelse grammatica uit de handen van de “autoriteiten” nemen en het aan de gewone mensen teruggeven. Om dat te bereiken, heeft hij alle willekeur en tegenstrijdigheden en alle overbodige toevoegingen uit het onderwerp verwijderd. In plaats daarvan biedt hij de begrijpelijke grondbeginselen van de taal zoals deze gebruikt wordt, om het gebruik ervan te vergemakkelijken.

Om diezelfde reden heeft hij zelfs illustraties toegevoegd, zodat wat studenten normaal gesproken alleen met tekst niet zouden kunnen begrijpen, toch wordt overgebracht. Alle materialen van de Key to Life zijn in feite zo geïllustreerd, want dhr. Hubbard redeneerde: hoe zou men anders de betekenis van een woord kunnen leren aan een student die de woorden waarmee het wordt uitgelegd niet begrijpt? Daarom worden in The New Grammar en andere teksten van de Key to Life, alle concepten met illustraties gedefinieerd.

Het resultaat is een werk dat op meesterlijke wijze de constructie van het Engels duidelijk maakt, met als doel de communicatie te vergemakkelijken en te verbeteren. Zoals David Rodier, hoogleraar in de taalfilosofie aan de American University van Washington DC, verklaarde: “Dit boek gaat over grammatica en maakt haar eenvoudig. Het helpt mensen de elementaire bouwstenen van de Engelse taal te begrijpen en hoe deze bouwstenen te gebruiken om beter te communiceren, hun gedachten uit te drukken en te begrijpen wat ze lezen. Alleen een professioneel schrijver, met het taalgevoel van een schrijver, zou zo’n vernieuwende benadering tot de grammatica hebben kunnen schrijven. Alleen een dergelijke schrijver zou de grammatica niet zien als iets wat vol zat met belemmerende regels, maar vol was van mogelijkheden om gedachten en handelingen op rijke wijze uit te drukken.” En hij besluit met: “Dit is een briljant boek, geschreven door een briljante geest. Het is in feite een revolutie in het denken.”

“Dit boek gaat over grammatica en maakt haar eenvoudig. Het helpt mensen de elementaire bouwstenen van de Engelse taal te begrijpen en hoe deze bouwstenen te gebruiken om beter te communiceren, hun gedachten uit te drukken en te begrijpen wat ze lezen. Alleen een professioneel schrijver, met het taalgevoel van een schrijver, zou zo’n vernieuwende benadering tot de grammatica hebben kunnen schrijven. Alleen een dergelijke schrijver zou de grammatica niet zien als iets wat vol zat met belemmerende regels, maar vol zat met mogelijkheden om gedachten en handelingen op rijke wijze uit te drukken. Dit is een briljant boek, geschreven door een briljante geest. Het is in feite een revolutie in het denken.”

– David Rodier, Associate Professor in de Taalfilosofie aan de American University, Washington DC

Hetzelfde geldt voor het tweede elementaire werk van dhr. Hubbard, Small Common Words Defined. Ook dit werk weerspiegelt een uitsplitsing van de taal tot de fundamentele eenheden ervan. In deze tekst staat ook het uiterst belangrijke gegeven dat het eerste struikelblok waardoor een zin niet wordt begrepen, niet het lange en onbekende woord is, maar juist het eenvoudige woord zoals “naar”, “de” of “een”. Dit lijkt misschien van minder belang maar dat is het niet, want hoewel iemand in staat kan zijn om het zinnetje, “zo goed als nieuw”, vloeiend te lezen en uit te spreken, zijn er maar weinigen die het woord “als” kunnen definiëren, waardoor zij toch het volledige begrip ervan mislopen. Om dit probleem beter te begrijpen, hoef je alleen maar het woordenboek open te slaan en de verschillende definities van dat woord te bekijken. De taalkundige kan misschien tevreden zijn, maar de doorsneelezer is dat niet, zoals aan het licht kwam bij het onderzoek van dhr. Hubbard aan het eind van de jaren 1970 onder studenten van de universiteit, die zelfs de eenvoudigste voorzetsels niet konden definiëren. Als gevolg daarvan werden zelfs gewone boeken die ter ontspanning werden gelezen, bijvoorbeeld een roman, niet volledig begrepen. Dus was zijn conclusie dat iemands onvermogen om effectief te communiceren, niet kwam door een gebrek aan een uitgebreide woordenschat; het was het onvermogen om de bouwstenen te begrijpen, waarop elke grote woordenschat moet rusten.

Small Common Words Defined van dhr. Hubbard biedt dus een compleet begrip van deze bouwstenen. De zestig meest gebruikte Engelse woordjes worden gedefinieerd, ook hier met gebruik van illustraties om het allemaal gemakkelijk te kunnen begrijpen.

“Wat je met onderwijs probeert te bereiken, is iemand te leren hoe je kennis opdoet, in je opneemt, gebruikt, ontwikkelt en doorgeeft. Dat zouden alle stappen ervan zijn en dat behoor je te doen als je iemand probeert te onderwijzen.”

Om de student daarna in staat te stellen zijn woordenschat verder uit te breiden, biedt hij daarnaast zijn How to Use a Dictionary (Hoe je een Woordenboek gebruikt) aan. Op een kernachtige manier worden de uitspraak, de interpunctie, afkortingen en meer, toegelicht. How to Use a Dictionary lost op waar de meeste Amerikaanse leerplannen niet eens de moeite voor nemen om aandacht aan te schenken: zodra iemand een woordenboek ter hand neemt, zelfs woordenboeken voor kinderen, wordt hij geconfronteerd met terminologie en symbolen bij derivaties die nauwelijks worden begrepen en ook niet naar behoren worden toegelicht. De student kan dus zelfs niet over de primaire middelen beschikken om de taal te begrijpen. Vandaar deze oplossing van dhr. Hubbard.

Met al deze teksten wordt bereikt dat een student de ware sleutel tot de Engelse taal krijgt – hij krijgt grip op de structuur van taal en leert hoe hij taal het effectiefst kan gebruiken, voor een uitstekende communicatie en een beter begrip. Wanneer men het totale pakket van onderwijskundige doorbraken van dhr. Hubbard in ogenschouw neemt, kijkt men naar niets minder dan een revolutie op het gebied van het studeren.